Wanneer u Hugo Matthysen als Clement Peerens in actie ziet, zou u het hem misschien niet meteen nageven, maar toch is hij de trotse bezitter van een universitair diploma. In 1978 studeerde hij af aan de toenmalige UFSIA als kandidaat in de Wijsbegeerte. Beroepsmatig houdt hij zich voornamelijk bezig met ‘het verzinnen van onzin’, zoals hij het zelf omschrijft, en daar schijnt de opleiding Filosofie in Antwerpen een uitstekende voorbereiding voor te zijn.

In de reeks UActief Pluralisme (patent pending) heeft men weer een nieuw hoofdstuk geschreven. Er was al dat ietwat pretentieuze vak dat een selectie van ‘de grote antwoorden’ wil aanbieden, maar nu is er tevens iets dat minder met het hoofd in de wolken lijkt te zweven. Voor zij die niet graag luisteren naar een jezuïet met bekeringsdrang: de stille ruimte.

Dat universiteiten of hogescholen een onmiskenbare aantrekkingskracht hebben, werd onlangs nog maar eens bewezen door de kersverse Miss World Tatana Kucharova. Gevraagd naar haar toekomstplannen antwoordde het 18-jarige gansje dat ze graag naar de universiteit wil, maar ook model wil worden. U merkt het al: hier is over nagedacht. Tenslotte kan niet iedereen aan de slag gaan in een zogenaamde "friteuse". Aangezien wij Veronique De Kock niet (tegen haar natuur in) op ideeën willen brengen, leggen we dit item terzijde en concentreren we ons op andere zaken.

Sommige studenten kiezen ervoor om na het behalen van het felbegeerde diploma hun universitaire loopbaan met enkele jaren te verlengen. Tijdens het doctoreren verrichten zij onderzoek over een bepaald onderwerp. Doctoreren zit – mede door interessante beurzen – in de lift: dit jaar geeft de UA onderdak aan 996 doctorandi. Onze universiteit ondersteunt hen met een verplichte doctoraatsopleiding. Jetje De Groof, de coördinator van deze opleiding legt uit wat dat concreet inhoudt.

In de Antwerpse Seefhoek (“Seefhoek, vooruit!”) worden elke zondagmiddag gretig kinderen tussen zes en zestien jaar oud van de straten geplukt door enkele enthousiaste madammen en meneren. Ze worden dan meegenomen voor een uurtje of drie dol vertier bij Chiro Dolfijn.

Op het einde van de jaren negentig leek het er op dat de hardliners in de Iraanse politiek stilaan plaats moesten ruimen voor meer pragmatisch ingestelde hervormers. Er werd gestreefd naar een dialoog met het Westen en na de Iraanse revolutie in 1979 werden voor de bezetting van de Amerikaanse ambassade zelfs verontschuldigingen aangeboden. Met de onverwachte verkiezing van Mahmoud Ahmedinejad als president in 2005 werd echter duidelijk dat de conservatieve ideologische scherpslijpers terug waren van niet zo heel ver weg geweest. dwars biedt u een blik in het hoofd van een conservatief lid van de 7e Majles (het Iraanse parlement verkozen in 2004, nvdr.). Zijn fractie vormt nu de meerderheid in die Majles.