Het de Coninckplein, gelegen in het verlengde van de door vier leeuwen bewaakte Van Wesenbekestraat (Aquatopia), is zo’n beetje de multiculturele driehoek van ‘t Stad. Je struikelt er bij wijze van spreken over de Chinezen, Afrikanen en Antwerpenaren. Ook Turken en Marokkanen zijn nooit veraf. Soms waan je je er echt in het middelpunt van de wereld en daar hebben wij een aantal avonden rondgehangen. Om te babbelen met mensen van allerlei allooi.

Stel je voor, de laatste dag voor het nieuwe academiejaar word je bij de rector geroepen waar je te horen krijgt dat jouw jaar niet meer doorgaat. Dat overkwam de enige drie studenten eerste graad bio-ingenieur dit jaar. Op onze zoektocht naar een mogelijke verklaring botsten we op Alain Verschoren, die kennelijk in dit dossier veel in de pap te brokken heeft. Een gesprek met de voorzitter van onze Raad van Bestuur over de raad, TBW en het tafelmodel.

Cultuur is niet louter ongeïnteresseerd staren naar enkele postmoderne kladden verf of een avondje politiek-correcte percussie aanhoren op ‘t semi-hippe Zuid. Die lichtelijke fantastische luchtgitaarsolo waarmee u avond na avond uw huisgenoten kwelt behoort ook tot het pakket. Het lijkt misschien niet even verantwoord als de 29ste symfonie van Mozart maar de eigenzinnige Jimi Hendrix-imitatie behoort tot cultuur in haar meest fijnzinnige interpretaties. Voor de betere instrumentbeheersing zijn er echter nog enkele interessante initiatieven die er even voor u uitgelicht worden.

Rusland is iets magisch. Ik kan niet aan dit uitgestrekte steppenland denken zonder dat mijn geest verdrinkt in de imaginaire donkere ogen van melancholische meisjes met een froufroutje. Een droge wind schuurt langs troosteloze betonnen flatgebouwen die eindeloos blijven vervallen. Oude vrouwtjes mopperen terwijl een roekeloze wandelaar door het ijs zakt. In de stations die aan het tsaristische verleden herinneren stoppen treinen gemaakt van conserven. Badend in bloedmooie, ouderwetse tristesse zuchten ze hun dieseldamp de hal in.