Vorige maand ging er in Parijs een grootse John Lennon-tentoonstelling van start, aangezien het 25 jaar geleden is dat de man vermoord werd. Niets overdreven, want Lennon is nog steeds een steunpilaar van de huidige popmuziek.

Sommige markten zijn meer dan een in dambordmotief geordend geheel van aftandse kraampjes. Sommige markten hebben een ziel, stralen iets uit, slingeren je heen en weer tussen heden en verleden, binnen- en buitenland. Van zodra je voet gezet hebt op zo'n markt wint je nieuwsgierigheid het al gauw van je terughoudendheid. Je voelt je ontdekkingsreiziger in eigen Stad.

Een tomaat dwarrelt potsierlijk door de lucht alvorens uit elkaar te spatten op de helm van oom agent. Toen reality-soaps de beeldbuis nog ongemoeid lieten, bleek revolteren tegen de gevestigde orde een bron te zijn van waarlijk amusement voor menig student. Met engagement als excuus kon men latente primaire driften uitleven door middel van protestacties allerhande. Al was het maar om de arm der wet het sloganeske “trek eens aan mijn vinger” toe te werpen.

“Praag laat niet los. Ons beiden niet. Dit moedertje heeft klauwen. Pas als we haar aan twee zijden in brand steken, in Vysehrad en Hradschin, wordt het voor ons mogelijk om ervan los te komen.” schreef Kafka – naast Gustav Meyrink misschien de beroemdste Praagse schrijver – ooit over deze stad. En hij heeft gelijk gehad: Praag laat u niet gaan. Na twee maanden in deze vreemde stad, geeft ze langzaam al haar geheimen prijs. Ze toont haar trots, haar eerlijkheid, haar schoonheid en schittering, in de donkerte van de herfst (de avond valt hier een half uur eerder). Praag lijkt wel een peperkoeken stad. Eentje om van te snoepen. Het is een stad met een geschiedenis (niet zomaar een ‘verleden'), met een bruisend heden en een uitdagende toekomst. Praag. Een majestueuze, sierlijke, eerlijke en enorm koude stad. Maar ze toont ons ook dat ze een plek is voor kreupelen, blinden, zatlappen, bedelaars, zwangere vrouwen en dikke mensen.

Uw dienaar begaf zich enkele weken geleden naar een anoniem cinemacomplex, om daar het kaf van het koren te scheiden voor de dwarsdiscipelen. Zoals velen onder jullie wel zullen weten, bestaat er in de bioscoopzaal een onuitgesproken etiquette. Ondergetekende verblijft ettelijke dagen per week in de comfortabele zetels van de gemiddelde zaal en hecht dan ook erg aan die onuitgesproken afspraken.