Een tijdje terug ging ik naar de Antwerp Academy Art Book Fair. Ik was niet erg geïnformeerd toen ik er naartoe vertrok: in mijn straat hing een affiche van het evenement en het klonk als een leuk weekenduitje. Ik werd bij aankomst positief verrast. In tegendeel tot mijn verwachting leek de boekenmarkt wel oneindig te zijn. Wel degelijk een leuk weekenduitje dus; oneindig snuisteren tussen zowel nieuwe als oude en zowel mainstream als niche kunstboeken.

De blok doorkomen doet ieder op zijn eigen manier. De een wandelt als een gek rondjes door zijn kot, de ander giet Red Bull achterover alsof zijn leven ervan afhangt en ondertekende theeliefhebber drinkt – uiteraard – thee. Maar welke thee drink je op welk moment voor een optimale examenprestatie?

Door onvoorziene omstandigheden heb ik een nacht langer gespendeerd bij mijn lief. Die ene dag in de week die eindelijk helemaal leeg was, was niet meer leeg. Nergens naartoe, geen bussen te nemen die dag, tot de snelbus van de vorige avond het van zich af liet weten. Die was kapot, dus moest ik een stopbus nemen die een halfuur langer doet over zijn tour. Hierbij de kleine voetnoot dat ik al zeventig minuten met de bus onderweg ben van Antwerpen naar huis en daarna nog eens twintig minuten moet fietsen.

Enkele weken geleden trok ik met veel zin en hoge verwachtingen naar de Bourlaschouwburg. Ter gelegenheid van de laatste opvoering van de voorstelling Yellow. The Sorrows of Belgium II: Rex, geregisseerd door Luk Perceval en uitgevoerd door NTGent. Ik nam plaats in een roodfluwelen stoel op het eerste balkon. Ik had de korte inhoud gelezen op de website van Toneelhuis: die beloofde me het verhaal van een nieuwe generatie jonge Belgen, die droomt van een eengemaakt rijk onder het nationaalsocialisme van Adolf Hitler. Ze zijn conservatief, antiliberaal, antimarxistisch en racistisch. Léon Degrelle is een van hen.