Te midden van klimaatcrises, epidemies en politieke debacles staat ook de soms beangstigende vooruitgang van de technologie niet stil. De AI-opstand komt elke seconde dichterbij, maar voor we ons moeten beschermen tegen onze keukenrobots, onder leiding van admiraal Alexa, is het tijd om ons te buigen over de huidige big data revolution, meer bepaald wat de politie zoal met die data kan doen. Een van die toepassingen draagt de luisterrijke naam predictive policing. Excusez-moi, quoi? Professor Wim Hardyns, verbonden met UGent en UAntwerpen, licht toe.

Het zijn vreemde tijden voor studenten. De einzelgänger die zichzelf bewust isoleerde, wordt nu vergezeld door de sociale vlinders, gevangen net voor de lentekriebels. Eenzaamheid wordt ons voortaan opgelegd. De introvert denkt nu wel twee keer na over zijn afkeer van sociaal contact. Eigenlijk was het toch wel veel leuker om alleen te zijn toen dat nog een persoonlijke keuze was. Zelfs de eenzaat zou er haast gek van worden. Tegenstrijdig terugmijmeren naar tijden die eigenlijk niet zo fijn waren, maar nu toch enigszins aanlokkelijk lijken, of hervallen in de existentiële crisissen van voorheen – de gekte is onze oude vriend. Ruimdenkend, mild misnoegd en nostalgisch, neemt de Dolle Mina jullie mee naar enkele geesten uit het verleden. Was het vroeger wel echt zo veel beter? 

Wie zich eens goed wil verdiepen in onderwerpen als body positivity en glazen plafonds, hoeft niet langer ver van huis te gaan: feministische initiatieven verspreiden zich als een lopend vuurtje over Antwerpen. Jongvolwassenen zetten in de hele stad exposities en discussies op, elk over een ander thema. Kortom: de problemen die de beweging wil aankaarten, worden alsmaar diverser, waardoor het feminisme zich niet meer zo eenvoudig laat duiden. Wie zijn die hedendaagse feministen? Welke boodschap dragen ze uit? En bovenal: hebben we ze nog steeds zo hard nodig als vroeger? Op zoek naar antwoorden bezochten we Collectief Positief, Femmeniste en Girls on Film, drie feministisch getinte organisaties die evenementen in 't Stad hielden. We voelden de organisatoren aan de tand en plaatsten ze in een breder perspectief met professor Petra Meier, decaan van de Faculteit Sociale Wetenschappen op UAntwerpen en deskundige op het gebied van gendergelijkheid.

Op de allerkleinste schaal gedraagt materie zich niet zoals je intuïtief zou verwachten. De wetten van Newton gaan hier niet meer op en je kan zelfs niet exact berekenen waar een deeltje zich bevindt of hoe snel het beweegt. Dit is het domein van de quantummechanica; het vreemde gedrag van materie op deze schaal is een bron van veel verwarring, maar ook meer en meer de basis voor spectaculaire nieuwe technologieën. dwars vroeg Jacques Tempere van onderzoeksgroep TQC, Theory of Quantum and Complex systems, wat 'quantum' nu juist betekent en waar zo'n onderzoeksgroep in de theoretische fysica zich zoal mee bezighoudt.

Soms kan kunst bevreemdend werken. Meer dan eens kunnen we ons afvragen wat een kunstwerk nu eigenlijk is, wat het moet voorstellen en of het zelfs kunst is. Welk verhaal moeten we erin lezen? De campussen van UAntwerpen staan vol kunstwerken, maar of er veel studenten zijn die ze goed bekijken, valt te betwijfelen. Nu we zelfs geen poging tot museumbezoek meer kunnen wagen, komt het erop aan om maar braaf in ons kot te blijven en daar op queeste te gaan, op zoek naar veel te lang over het hoofd geziene kunstwerken. Nu ja. Als ze tegen het einde van de lockdown ons strot niet uitkomen dan.