dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Vandaag nemen we de verschillende Vlaamse coronablogs onder de loep. Het gaat dan meer specifiek om de liveblogs van De Standaard, De Morgen, VRT, Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad.

Het proffenprofiel toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken, maar die ze zelf niet durven stellen. Deze editie schijnen we ons licht op de bijzonder bescheiden Guido Vanheeswijck. Hij doceert onder meer metafysica, cultuurfilosofie en godsdienstfilosofie en dat doet hij niet alleen aan onze universiteit, maar ook aan die van Leuven. De filosoof staat bekend als een voortrekker van het actief pluralisme en schurkt steeds dichter aan tegen de titel 'emeritus hoogleraar'. En gediend heeft hij, weinig mensen spreken zonder lof over hem. Waar zijn collega's het hebben over een zachtmoedig man met een scherpe geest, noemen de studenten hem eerder een goeie gast.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Deze keer was de beurt aan Einde van de politiek? Over populisme, democratie en staatsgeweld, een bundel essays onder redactie van Marcel Poorthuis en Joachim Duyndam.

Door Instagram scrollen, het is dezer dagen een bezigheid op zich. Ben jij een fervent Instagram-feedscroller? Lees dan zeker verder, want onze redacteur zet voor jullie haar favoriete accounts per thema op een willekeurig rijtje. Deze keer in de spotlights? Antwerpen!

Het zijn vreemde tijden voor studenten. De einzelgänger die zichzelf bewust isoleerde, wordt nu vergezeld door de sociale vlinders, gevangen net voor de lentekriebels. Eenzaamheid wordt ons voortaan opgelegd. De introvert denkt nu wel twee keer na over zijn afkeer van sociaal contact. Eigenlijk was het toch wel veel leuker om alleen te zijn toen dat nog een persoonlijke keuze was. Zelfs de eenzaat zou er haast gek van worden. Tegenstrijdig terugmijmeren naar tijden die eigenlijk niet zo fijn waren, maar nu toch enigszins aanlokkelijk lijken, of hervallen in de existentiële crisissen van voorheen – de gekte is onze oude vriend. Ruimdenkend, mild misnoegd en nostalgisch, neemt de Dolle Mina jullie mee naar enkele geesten uit het verleden. Was het vroeger wel echt zo veel beter?