De mooiste tijd van het jaar is aangebroken: de kerstperiode. Mariah Carey horen we wederom kermen op de radio, liefdadigheid wordt een frivole accessoire om mee uit te pakken en Netflix heeft opnieuw een veelbelovende reeks kerstfilms voor hun abonnees in petto. Voor de gelukkigen onder ons met functionele familiale verstandhoudingen zijn de feestdagen hooguit mild enerverend omwille van hun tijdrovende karakter. Zij die minder fortuinlijk zijn, kennen het echter maar al te goed: de jaarlijkse horror waar men ook wel eens naar refereert als ‘familiefeesten’.

Gezellig aperitieven rond de kerstboom, uitgebreid eten en vol spanning afwachten tot de cadeautjes eindelijk uitgedeeld mogen worden. Het klinkt iedereen bekend in de oren: een traditionele kerstavond zoals die hoort te zijn. Al kan deze vaste formule na enkele jaren wel enige verveling opwekken. Hoe dat te verhelpen? dwars to the rescue!

Lore Mutsaers. 27 jaar. Kinderdroom? Zangeres worden. Realiteit? Marketing- en communicatiemedewerkster bij het Stedelijk Onderwijs Antwerpen. Maar ook: een eigen debuutroman met als titel Dwaal zacht.

Yes! Het is eindelijk zo ver: de feestdagen, de meest hartverwarmende dagen van het jaar, komen er weer aan. Maar voor alle studenten ook een periode van pure horror. Die ontelbare kerstfeestjes met een secret santa waar niemand een lijstje voor maakt en jij maar een idee uit je hoed moet toveren, én niet te vergeten de periode waarin elke student meer dan ooit aan zichzelf twijfelt: de blok. Ongelooflijke waanzin in deze periode van het jaar, we zeiden het al. Dit lijstje betaalbare kerstcadeaus, voor jezelf of voor anderen, verlichten alvast één last de komende weken.

Het ideale lichaam, wat is dat? Moeten we ons laten leiden door de modellen die onze sociale media rijk zijn of die in videoclips van internationale sterren figureren? Of mogen we ook gewoon tevreden zijn met onszelf, zonder een bepaald voorbeeld na te streven? Een van de initiatiefneemsters van The Blind Body Positive Protest ging in gesprek met dwars.

Het nakende winterlandschap wordt alweer ontsierd door pikzwarte rookpluimen. Nee, ze ontvluchten dezer dagen niet louter de bakstenen fabriekstorens. Het zijn de brandstapels in het noorden die de sneeuw zwart kunnen doen kleuren. Door traditionalistisch gebakkelei een traditie vergallen – het is allemaal wat ironisch. Maar ik laat het mijn hart niet te nauw naderen. Ik vier immers geen feest van blanke baas en zwarte knecht. Ik vier een hoger idee. Dat doe ik zelfs nog nu ik negentien ben. En eigenlijk zou iedereen dat moeten doen.