Wie kan het eigenlijk ene moer schelen dat de aarde opwarmt? Jezelf kunnen wentelen in het zonnetje op het Hof van Liere of op één van de onmetelijke grasvelden van de buitencampussen met de P-Magazine (iemand heeft trouwens mijn exemplaar weer meegepikt naar het toilet) en een koel drankje in de hand... zalig! James, start de auto nog eens, please? Ik begin het weer wat koud te krijgen.

Recent heeft Vlaams minister van Onderwijs, Werk en Vorming, Frank Vandenbroucke, de toelating gegeven aan de Vlaamse universiteiten om in zes wetenschappelijke opleidingen tweejarige masteropleidingen in te richten. Een argument dat de universiteiten gebruiken om hiervoor te ijveren is dat in het buitenland de meeste gelijkaardige opleidingen (Master in de Sterrenkunde; Wiskunde; Fysica; Fysica en Sterrenkunde; Geomatica en de Landmeetkunde; Informatica) al over tweejarige masters beschikten en dat daardoor de studenten- en docentenmobiliteit tussen de verschillende Europese universiteiten zou toenemen en dat Vlaanderen op internationaal niveau dus competitief kan blijven. Uiteraard valt deze beslissing alleen maar toe te juichen. De Bologna-verklaring, die in 1999 getekend werd door 29 Europese onderwijsministers, beoogt immers een Europese onderwijsruimte om “de mobiliteit en tewerkstelbaarheid, en competitiviteit en aantrekkelijkheid van het Europees hoger onderwijs in de wereld te verbeteren.”

Een beetje dwarsredacteur is natuurlijk van geen kleintje vervaard: geen dreiging groot genoeg om ons ervan te weerhouden u uw maandelijkse portie vlot weglezend amusement te bezorgen. Met de hele kleintjes durf ik het dan weer wel eens moeilijk te hebben: de gedachte aan de kruipende, harige medebewoners van mijn kamer heeft me al meer dan eens slapeloze nachten, badend in eigen angstvocht, bezorgd.

In mei leggen al onze gevleugelde vrienden een ei, waar de brave thesisschrijvers onder u daarna mee zitten. U zou haast vergeten dat er ook nog panem et circenses zijn naast al dat onwaarschijnlijk wetenschappelijk verantwoorde werk waar velen mee gebaat zijn, en dat zeker bewijst dat zo’n universiteit toch een ongelooflijke bron van keiboeiende kennis is en vooral geen navelstaarderig, vicieus circulair opvangtehuis voor al wie zichzelf te slim vindt om bakstenen te gaan bakken. Circenses dus, waaruit ondergetekende maar weer eens een fijne selectie heeft proberen te maken.