Overal om ons heen wordt er met dure woorden gezwierd alsof het confetti is. Opiniestukken zijn naar het schijnt niet compleet zonder een verklarende woordenlijst te moeten opstellen; liefst van al doorspekken we ons Nederlands met wat potjeslatijn, hier en daar een Franse mot en een (on)gezonde dosis Engelse buzzwords. Eentaligen zijn tenslotte ongecultiveerde wezens die geen gesprekken willen meevolgen. De neiging om alles zo ingewikkeld, alleszins complex klinkend, te willen maken is een ware plaag op deze aardbol. Maar waarom doen we onszelf dat aan? Niemand weet alles. Doen alsof is jezelf oneer aandoen.

Haal je fat pants uit de kast en dij uit met dwars in deze online vreet- en zuiprubriek voor mensen die het nét even anders doen. Mensen die houden van empirisch experimenteren, eetbaar exploreren en extravagant exposeren met een beperkt budget doch calorierijke fantasie.

Omdat we binnen vast zitten, kijken we met andere ogen door het raam, terwijl we alleen letterlijk de bloemetjes buiten kunnen zetten. Berenjacht. Met kleine kraaloogjes wordt elke voorbijganger gekeurd. De blik verstart als ze voor de zoveelste keer ongewild worden gefotografeerd. Wie langsloopt, merkt ze even op, totdat alleen een vreemde eend in de bijt hun gedachtegangen nog verstoort. Dan wordt het weer zwart voor hun ogen, tot ze de volgende tijdscyclus als etalagepop verslijten. Als stille herauten van de tijdsgeest. dwars licht er een paar uit, om deze reflectie van de werkelijkheid onder woorden te brengen.

Elk jaar opnieuw staat ze aan mijn bed als een volleerd exhibitioniste. Eenzaamheid, mijn oude vriendin. Verjaren doet zij twee keer per jaar en iedere student mag wekenlang meevieren – met haar alleen, lekker knus in januari en samen zweten in juni. Tijdens de examens ben ik eens zo eenzaam als in de dagen die daaraan voorafgingen. De dodelijke, existentiële dwalingen tijdens het studeren – u kent ze wel. Maar dit jaar ben ik gewapend: de coronacrisis heeft een laagje eelt aangebracht op mijn spitsvondigheid. Gezelschap is te koop en dit jaar goedkoper dan ooit als je maar weet in welke gang te zoeken – de appelsienenprijs is gecrasht, allen daarheen! 

“Wandel eens wat trager” of “wow, jij loopt snel”. Het zijn enkele zinnen die mij niet vreemd in de oren klinken. Met rollende ogen en opgetrokken wenkbrauw schakel ik dan maar een versnelling hoger. Traag wandelen is niet aan mij besteed. Liefst van al stap ik stevig door, een stofwolk in mijn kielzog achterlatend waarin de trage wandelaars zich verstikken. “Making my way downtown, walking fast, faces pass and I’m homebound”, zoals Vanessa Carlton het zo mooi beschrijft. Ik leef dan ook helemaal volgens het stereotype van de snel wandelende homo, maar klopt dat stereotype ook echt? En waar komt het vandaan?