Het moet waarschijnlijk niet meer gezegd worden dat de grondlegger van de moderne fantasy luistert naar de naam J.R.R. Tolkien. Maar omdat er kracht in herhaling zit, ben ik zo vrij om geheel overbodig te vermelden dat ook een figuur als de immer slechtgezinde goblin Styx in Master of Shadows schatplichtig is aan Tolkien. Styx sluipt namelijk rond in een wereld die strak staat van de magie en die, naast de gebruikelijke horde Mensen, die zoals steeds aandoenlijk onwetend zijn over de wereld rondom hen, ook bevolkt wordt door de inmiddels vertrouwde combinatie van slimme Elfen, koppige Dwergen en trage sterke Trollen. Tolkien laat groeten dus, ook al is het grote blik met fantasyclichés al zo vaak opengetrokken dat veel van wat vroeger opmerkelijk was, nu quasi onzichtbaar lijkt te zijn. Waarbij het voor de volledigheid goed is om de vraag te stellen of dit niet hetzelfde is als kinderen verwijten dat ze altijd hetzelfde verhaaltje willen horen voor het slapengaan, om vervolgens Netflix op te zetten of een computerspel te starten dat net diezelfde zalige repeteerfunctie vervult. Kortom: net als altijd bent u van harte welkom, meneer Tolkien en ook in Master of Shadows horen we graag de weldadige echo galmen van uw creatief meesterschap. 

Slay the Spire is een roguelike deckbuilder uit 2019, waarvan de titel letterlijk vertaald kan worden als “vernietig de torenspits”. Het zou overigens niet enkel van slechte smaak, maar ook van slechte taalbeheersing getuigen, mocht ik opmerken dat dit spel in hetzelfde jaar is verschenen als de brand in de Notre-Damekathedraal van Parijs. Voorgenoemde slechte smaak mag gezocht worden in het feit dat het dramatisch instorten van de transepttoren van de kathedraal tot op vandaag op menig netvlies gebrand staat (pun intended). Een slechte beheersing van het Engels zou dan weer blijken uit het feit dat 'slay' altijd gebruikt wordt als er iets te doden valt en dat is bij de meeste torenspitsen in onze wat saaie realiteit vooralsnog niet het geval. Daarvoor zouden eerst ontwikkelingen op het gebied van kunstmatige intelligentie moeten toegepast worden op torenspitsen, zodat deze tot leven kunnen komen om vervolgens tragisch te sterven. Hier moeten we even realistisch zijn: eerder nog schenkt het militair-industrieel complex ons pratende broodroosters of neomalthusiaanse diepvriezers dan zelfbewuste torenspitsen. Maar de torenspits die in Slay the Spire beklommen moet worden is dus een levend wezen met een kloppend hart, die bovendien de lullige gewoonte heeft om met de voeten van enkele helden te spelen door ze keer op keer een automatisch gegenereerde route naar boven te laten banen om aldaar (of onderweg) te sterven. Noem het gerust een metafoor voor het leven van een ambtenaar op de 22e verdieping van een anoniem bureaublok in een betonnen grootstad. 

Doorheen onze stad rijden talloze trams over uiteenlopende trajecten. Als je ze – net zoals dwars – allemaal zou nemen, dan zal je zien dat niet alleen de trajecten, maar ook de mensen op de trams verschillen. Maar wat zijn nu juist die verschillen? Op tram 3 kom je sneller iemand uit Zwijndrecht tegen, op tram 24 eerder iemand uit Borgerhout, en ga zo maar voort. Met zo’n saai en feitelijk antwoord ga ik echter geen views krijgen op mijn clickbaitartikel. Gewapend met niet meer dan de kennis van je favoriete tram en ervaring met duizend-en-een online personality quizzes ga ik je een trip naar het STIP besparen en de vraag van één miljoen beantwoorden: wat ging er mis in je laatste relatie? 

Spoiler Alert: deze tekst beschrijft belangrijke plotelementen uit dit spel.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie een woord waar hopelijk geen dwars ooit moet belanden: de schaamstapel.