Stel je eens voor, … je bent een oude man geworden; Oud van jaren welteverstaan. Je hele leven was je academicus, hoewel eigenlijk maar gewoon hoogleraar in pakweg de psychologie aan de universiteit van Antwerpen, maar dat mag nu niet meer, want het pensioen is aangebroken. Antwerpen blijft liggen waar het ligt, de Schelde stroomt verder naar de zee, maar de deuren van de universiteit worden onherroepelijk gesloten. Wat doe je dan? Het overkwam Jacques Claes en hij schreef een boek … van mensen en steden.

We zullen het allemaal geweten hebben: de Olympische Spelen moeten in 2016 naar Vlaanderen komen. En zelfs al zou de leuze ‘citius, altius, fortius’ elders weerklinken, dan nog zullen we die ‘altius’gevoeld hebben. In de tweede Latijnse betekenis van het woord dan wel; niet hoger dus, maar dieper. Een uitgediepte financiële put, die wij – ja, wij tegen die tijd – met een blauwe belastingsverlaging (Hoger, Lager, betalen doen we toch) sportief weer mogen opvullen. Die stunt wordt spelenderwijze uitgebroed door een Limburgs minister. Nee, voor één keer heeft Steve er niets mee te maken. Denk ik. Deze heet Marino. Een naam als een niet zo heilige dwergstaat voor een bestuurder van een dwergstaat die geeneens een dwergstaat is. Meesterbrein achter ‘s mans droomproject – fase één: de boel toegewezen krijgen – is een vijfentwintigjarige. Zo’n bengel krijgt zomaar alle middelen om uit zoeken of dromen geen bedrog zijn, en vervolgens, als hij niet wordt teruggefloten, de lakens en de poen uit te delen. Op je vijfentwintigste moet je dromen, maar laat de leiding over aan iemand die al wel een scheerapparaat nodig heeft. Er is in héél België maar één supertalent dat nog aan de Vitabis zit en dat ik internationaal iets wil laten organiseren, met name Vincent Kompany de verdediging van de Sporting. Die jongen is zelfs nog maar zeventien, en moet daags na een match op het bal der kampioenen ook gewoon weer op de schoolbanken zitten. Nietwaar Frank Raes?