“Verdord”, wist de Vlaamse dichter Albrecht Rodenbach in lang vervlogen tijden en ik zou zelfs, me bewust in het cyberspacetijdvak bevindende, durven opperen dat de wonderknape destijds geen ongelijk had. Dichtkunst bekoort, begeestert, ontroert, is van alle tijden. Beste lezer/lezeres, mocht u vergeten zijn wat poëzie werkelijk is en deigt u zodoende in een passieloze duisternis dreigt te verdwalen, geen nood. Ook vandaag worden er nog wonderknapen gevonden die bereid zijn in deze duisternis hun dichterlijk licht te laten schijnen. Meer zelfs, ze bevinden zich ook in de dichte populatie onzer universitaire campussen.

Een kleine selectie van de redactie zit ‘s avonds laat in het lokaal. Het is net geen middernacht. De laatste lege vlakken in huidige dwars worden langzaamaan opgevuld. Een fotograaf en eindredacteur proberen de auteur van dit stukje af te leiden met grapjes over ‘Prior de Post-Egel’ (foto rechtsonder), die ze willens nillens op deze achterflap willen zien. Ik weiger categoriek. U merkt wie het hier voor het zeggen heeft.

Zondag 2 maart was Amahoro jarig. Niet zomaar jarig, het is de tiende verjaardag: de volledige twee handen vol opgestoken vingers. Tien jaar zingen, want dat is Amahoro, een koor. Niets bijzonders zegt u? De Wiener zangerknapen overleven al eeuwen en het gemiddelde kerkkoor in de parochie heeft ook al gauw een langere historie. En toch. Amahoro is immers wat anders dan des zondags de kerk in, en zingen. Amahoro staat voor Vrede, en wel in het Kyniaruanda. Amahoro is een solidariteitskoor.

Ook professor Ludo Abicht wou zijn steentje bijdragen aan de korentrefdag, dus kwam hij een workshop geven. Het officiële onderwerp was “de spanning tussen politieke correctheid en rechtvaardigheid” (een hot item in Antwerpen), meer concreet ging het over het begrip solidariteitskoor. Dat de professor een rijk geïllustreerde en filosofisch sterk onderbouwde uitleg kwam geven, zal geen verrassing zijn; sommige uitspraken en gebeurtenissen waren dat wel.