“Aantal studenten die van OCMW leven verdubbeld in drie jaar tijd” kopte De Morgen deze zomer. Het aantal Vlaamse studenten met een leefloon steeg van 714 in 2002 naar 1.375 in 2005. Socioloog Koen Hermans voegde er zelfs aan toe dat zij slechts het topje van de ijsberg zijn. Wanneer heeft een student recht op steun van het OCMW en welke gevolgen heeft dit voor zijn of haar studies en levenskwaliteit? Zijn we over de piek heen of blijft het aantal studenten met een leefloon groeien? dwars ging op onderzoek.

Als je ouders voorstellen om nog een keer met “de familie” op reis te gaan, sla dat aanbod dan niet in de wind want wie weet beland jij ook wel met je moeder in Tokio. “Waar wil je naartoe?” betekent meestal een keuze tussen Frankrijk of Spanje, maar als je lang genoeg aandringt – en belooft alles zelf te zullen regelen – kan het gebeuren dat je plots op een 11 uur durende vlucht richting Narita zit, met naast je een zenuwachtige moeder die langzaam begint te beseffen waaraan ze begonnen is.

Onderwijsrendement. Ranking. Stakeholders. Output. Accountability. Marketing. Internationalisering. Het discours van en over de universiteit is vandaag doordrongen van managementjargon. Dat de universiteit meer en meer als een bedrijf wordt beschouwd, blijkt ook uit de vaak gehanteerde metafoor dat ‘onze hersenen onze enige grondstof zijn die op de meest efficiënte wijze moet worden geëxploiteerd’. Als onze hersenen grondstof zijn, dan is kennis een product, de onderzoeker een producent, de universiteit een onderneming, de student een klant en de maatschappij een vereniging van aandeelhouders.

Politieke en levensbeschouwelijke studentenverenigingen aan de UGent kunnen terecht bij het Politiek-Filosofisch Konvent (PFK). In Leuven vinden zij onderdak bij LOKO, de Leuvense Overkoepelende Kring-Organisatie. Aan de Universiteit Antwerpen blijven zulke studentenclubs echter in de kou staan: is dat niet nogal inconsequent voor een universiteit die de slogan ‘actief pluralisme’ zo hoog in het vaandel draagt?

Ook dit jaar zijn er, voor het zoveelste jaar op rij, te weinig kandidaten om alle beschikbare posities in de studentenvertegenwoordiging op te vullen. Het probleem is het meest acuut aan de buitencampussen: sommige onderwijscommissies in de de faculteit Wetenschappen kijken al raar op als ze 1 student in hun midden zien opduiken, laat staan het aantal dat er eigenlijk zou moeten zitten. De faculteit FBD had afgelopen jaar eigenlijk geen enkele verkozen vertegenwoordiger voor de studentenraad van de UA. Voor deze plaats is achteraf iemand aangesproken, die dat gelukkig nog wou doen. Maar ook de stadscampus blijft niet gespaard: in de faculteitsraad Rechten (toch net dié faculteit waarvan je verwacht dat er genoeg mensen zitten die in de rechten van de student geïnteresseerd zijn) had men de grootste moeite om de beschikbare plaatsen op te vullen.