We schrijven 1960. Peter Benenson leest in de krant dat twee Portugese studenten gearresteerd en veroordeeld zijn tot zeven jaar gevangenisstraf als gevolg van het uitbrengen van een toost op de vrijheid. Dit is voor de reeds wereldbewuste Benenson de druppel. Hij besluit een campagne op te starten die een jaar zal duren en bedoeld is voor alle mensen die gevangen zitten op basis van hun religie, politieke denkbeelden, geslacht of ras. De “gevangenen van het geweten”, zoals Benenson ze noemt en waar de Portugese studenten model voor staan.

Pencak Silat (of "vechten met toepassing van zelfverdedigingstechnieken") is een verzamelnaam voor de Indonesische verdedigingskunsten. De meestal streekgebonden ‘alirans’ (stijlen) – meer dan 150 – zijn vaak gebaseerd op de bewegingen van wilde dieren. Tijger (harimau), aap (monyet), vleermuis en slang zijn namen van stijlen die dit illustreren. Nieuwe stijlen worden vandaag de dag nog steeds ontwikkeld. Men weet niet exact wanneer deze vechtkunst is ontstaan, maar zeker is wel dat het één van de oudste gevechtskunsten uit Zuidoost-Azië is, nog van vóór de hindoestaanse tijd.

Matthias Storme schuwt de controverse niet: na de veroordeling van het Vlaams Blok wegens racisme uitte hij zijn ongenoegen met de woorden: “Ik vind het nu bijna een morele plicht om op het Vlaams Blok te stemmen.” Weinig professoren ontlokken zoveel reactie als deze hoogleraar aan de UA, buitengewoon hoogleraar aan de KUL en fervent tegenstander van de Belgische antidiscriminatiewetgeving. Een gesprek.

Het voelt enigszins onwennig om in het privé-leven van een prof te spitten, maar in een interview over het dagboek van zo’n prof kan je natuurlijk moeilijk anders dan persoonlijke vragen stellen. Joris Gerits doceert Nederlandse Letterkunde, Nederlandse Taalvaardigheid en Rechtstaalbeheersing aan onze universiteit en nu debuteert hij met zijn dagboek '365'. Daarin beschrijft hij het noodlottige jaar waarin zijn tweede huwelijk (met de vrouw die hij zijn Licht noemt) na zeventien jaar op de klippen loopt, hij moeizaam herstelt van slokdarmkanker en met lede ogen moet aanzien hoe twee van zijn vier kinderen met zichzelf worstelen in de psychiatrie. Erover schrijven is één ding, erover spreken met wildvreemden is nog iets anders. Als wij al schroom voelen om onze vragen te stellen, hoe moet het dan voor hem zijn om erop te antwoorden?

Elke maand looft dwars De Snor uit aan wie zich die maand op een uitzonderlijke manier in de actualiteit wist te werken. Omdat dwars houdt van mensen die niet vies zijn van krasse uitspraken. Wij breken maar wat graag een lans voor diegenen die eenzaam in de woestijn staan te roepen, enkel en alleen om onze mooie planeet nog leuker te maken. Dames en heren, berg wax en gillettemesjes op en volg dwars op een tocht door het land van de bovenlipse hamster, de handlebar, de moeder aller zijderupsen, quoi. In maart mocht Margriet Hermans zich nog de gelukkige draagster van de snor van de maand noemen, maar in april geeft dwars deze trofee door aan niemand minder dan eerwaarde André-Mutien Léonard. Hoezee!

Wie kan het eigenlijk ene moer schelen dat de aarde opwarmt? Jezelf kunnen wentelen in het zonnetje op het Hof van Liere of op één van de onmetelijke grasvelden van de buitencampussen met de P-Magazine (iemand heeft trouwens mijn exemplaar weer meegepikt naar het toilet) en een koel drankje in de hand... zalig! James, start de auto nog eens, please? Ik begin het weer wat koud te krijgen.