Een goeie maand geleden vertrok ik vanuit Antwerpen naar Berlijn. Na een boel problemen om een kamer te vinden heb ik dan gelukkig toch nog een dak boven mijn hoofd. Ik woon nu op de vierde en vijfde verdieping bij een familie met twee kleine kindjes en een kater die uit het raam gesprongen is en nu zou kunnen doorgaan als Frankensteins huisdier. Daarna kwam de rompslomp met alle documenten en papieren – die trouwens op dit moment nog steeds niet voorbij is. De Berlijnse bureaucratie is een ramp: geen twee kantoren zijn op mekaar afgestemd. De lessen daarentegen zijn super! Aan activiteiten ontbreekt het hier ook niet: ga maar eens langs bij ESN – die Stammtische, Partys en uitstappen organiseren – of bij de Internationaler Club of de Kulturklub. Daarnaast zijn er nog Studienfahrten naar allerlei Duitse steden en, natuurlijk, het nachtleven. Voorlopig lukt het me dit alles met mijn werk voor de UA en de Uni hier te combineren; ik ben benieuwd hoe lang dat blijft duren.

Before I came to Antwerp, all I knew was that it was the diamond capital of the world and it was in Belgium. Unfortunately, that is more than most Americans know about Antwerp. After spending several months there studying, or rather partying, I can now give an informed impression about the university and city.

Ik wist niet wat ik hoorde. Uitgerekend op 8 mei, de enige dag waarop ik Amerika nog enigszins met vrede wou en kon verbinden, trapte het Radio1-programma Piazza ook die open deur uit haar illusoire hengsels. Nu ben ik van nature – net als u waarschijnlijk – een overtuigde pacifist, en dan heb je het al eens een moeilijk met the American Dream of killing in the name of u weet wel wie. De kerk mag bij ons sinds de tijd van de rock’n roll dan wel veel minder vol zitten, wij weten ons in godsnaam toch een stuk beter als naastenliefhebbers te presenteren.