Geëscorteerd door een politieman, van kop tot teen in uniform, inclusief kogelvrije vest en pistool, worden we het bureau ingeleid. Voor een gezellige babbel met blauw. En ja hoor, de bureaus staan keurig bij elkaar in één ruimte, zoals in Flikken. Tot zover de realiteit van politieseries. Politiewerk is ook papierwerk, is meer dan één opdracht per week en jammer genoeg wordt niet alles opgelost …

Vanaf heden wederom in uw maandblad: de glorie van Antwerpen. Een bloemlezing van haar meest heroïsche en tot de verbeelding sprekende verhalen en vertellingen. Laten we beginnen waar dat hoort: bij het begin. Het ontstaan van Antwerpen door de pen van Floris Prims, voormalig stadsarchivaris.

Vierhonderd jaar lang, tot aan haar stille dood in 1966 werd er door de katholieke kerk in ons land een uiterst wetenschappelijke literatuurlijst uitgegeven met daarin de gecontroleerde bibliografische gegevens van de kleinste apothekersassistent in Steenokkerzeel die een pamflet schreef over postzegels tot en met Timmermans en Gezelle. Toch is het vooral de bijhorende morele kwalificatie die aan ieder werk werd gegeven, die een onuitwisbare indruk hebben nagelaten. De Index is inmiddels verdwenen, maar blijft tot de verbeelding spreken. Verboden boeken dragen tenslotte toch nog steeds die lichte (maar uiterst smakelijke) aura van geheime kennis met zich mee. Het valt dan ook te vrezen dat de Index, zelfs toen hij nog bestond, niet altijd het beoogde doel bereikte.

Zaterdag 31 januari 2004 in Antwerpen. Soms is een datum belangrijk. Die zaterdag was een bijzonder verkwikkende dag. Het stormde maar het was niet koud. Ieder die een beetje haar had, voelde dat wapperen en waande zich een Schotse vrijheidsstrijder, enkelen vergrepen zich zelfs aan een teer stadsboompje.

Ik had me kandidaat gesteld om de rector te verkiezen. Vijftig studenten – ongehoord weinig overigens – die mochten stemmen, daar moest ik bij zijn. Ik, geëngageerd rechtenstudent, hoofdredacteur van dwars en een overweldigende sympathie voor studentenclubs en universiteiten hebbend. Ik stelde me dus kandidaat en mocht nog stemmen ook. Niet zozeer omdat men in mij de meest geschikte studentenstem terugvond, of de meest representatieve, maar gewoon omdat er te weinig interesse bleek te zijn. Mij niet gelaten, voor mij ok en ik richting stembus.