Twee jaar geleden – in de eersteling van dwars – brachten we al eens een bezoekje aan Francis Van Loon, op dat ogenblik nog rector-voorzitter van de UA. Bij een aantal vragen dook de fameuze fusie toen al op, maar alles was nog zo vaag en leek zo ver af. Intussen zijn we academiejaar 2003-2004 en is de UA officieel van start gegaan. Het nieuwe logo duikt overal op, de bordjes met de campusnamen worden overplakt en in plaats van een drievuldigheid zwaait nog slechts één rector de plak. Maar is de fusie nu echt een feit?

U herinnert zich zeker nog de gewaagde toespraak nog van de Leuvense studentenvertegenwoordiger begin dit academiejaar. De man hekelde zijn al te ambitieuze rector Oosterlinck die volgens hem nu ook al Napoleontische hoogten heeft bereikt. Binnenkort vinden de ‘democratische’ verkiezingen plaats die Napoleons Antwerpse evenknie moeten aanwijzen. We polsten de gewezen rectoren van onze oude campussen over hun visie op de dingen.

Jongstleden smolt de Heilige Drievuldigheid (UFSIA, UIA en RUCA) samen tot één Almachtigheid, de Universiteit Antwerpen. Dit zal in de nabije toekomst het einde betekenen van de ‘humane’ aanwezigheid tussen het Wilrijkse vee en het begin van een massale volksverhuizing naar het Mekka van de student. Tijd dus om het universitair complex in het stadscentrum uit te breiden. Maar de ‘exacte’ achterblijvers daar ergens in de bossen moeten hun gal nog niet spuwen. Ook voor hen is er een extraatje: een nieuwe letter van het alfabet.

De lijm van de fusie mag dan nog niet helemaal droog zijn, het is intussen voor iedereen duidelijk dat dit knip- en plakwerk niet enkel op papier, maar ook in het dagelijkse leven van de student, ingrijpende gevolgen zal hebben. Hoog tijd dus om een boekje open te doen over wat de kleine lettertjes van de eenmaking betekenen voor een aantal belangrijke studentenvoorzieningen.

“Als je iemand een diamant geeft, is dat een uitdrukking van pure emotie. Er zijn stenen die feller schitteren, maar diamant is het hardst, het duurzaamst”, Er zijn een paar bijzonder emotionele mensen op deze wereld en ze hebben tot 10 miljoen euro veil voor duurzame stenen. Toch is de waarde van een diamant geen gevoelszaak, maar pure wetenschap. Het prijskaartje wordt bepaald door de vier C’s: color, clarity, cut en carat (1 karaat=0.2g). Zo’n duidelijke definitie opent de weg naar nog meer wetenschap. Als je in staat bent om van een ruwe, vuile diamant met enorme precisie te zeggen hoe, waar en in hoeveel stukken je hem moet snijden om een zo hoog mogelijke prijs te bekomen, dan ziet je toekomst er fijn uit.