Het boek ‘Floor is Smoor’ is een kinderboek geschreven door de Nederlandse Marjon Hoffman. Voor mij was het de eerste kennismaking met Floor, maar het is al het zesde deel in de reeks ‘De Regels van Floor’. De lieve tienjarige neemt me tijdens de blok terug mee op enkele avonturen over verliefd worden, Valentijnsbriefjes schrijven en gedumpt worden (weliswaar door een paard).  

Soms kan kunst bevreemdend werken. Meer dan eens kunnen we ons afvragen wat een kunstwerk nu eigenlijk is, wat het moet voorstellen en of het zelfs kunst is. Welk verhaal moeten we erin lezen? De campussen van UAntwerpen staan vol kunstwerken, maar of er veel studenten zijn die ze goed bekijken valt te betwijfelen. dwars vliegt er echter in en belooft je dat vijf minuten eerder opstaan om de pareltjes op de universiteit toch eens goed te bekijken, helemaal de moeite waard is.  

Soms kan kunst bevreemdend werken. Meer dan eens kunnen we ons afvragen wat een kunstwerk nu eigenlijk is, wat het moet voorstellen en of het zelfs kunst is. Welk verhaal moeten we erin lezen? De campussen van UAntwerpen staan vol kunstwerken, maar of er veel studenten zijn die ze goed bekijken valt te betwijfelen. dwars vliegt er echter in en belooft je dat vijf minuten eerder opstaan om de pareltjes op de universiteit toch eens goed te bekijken, helemaal de moeite waard is.  

“Het begon zo, zo en niet anders …”. Dat zijn de eerste woorden uit het eerste boek van mijn favoriete boekenreeks uit mijn jeugd: Fantasia van Geronimo Stilton. De gekleurde en opvallende woorden, de illustraties, de geheime code en natuurlijk ook de alomgekende geurpagina’s zijn me altijd bijgebleven. Dit werk heeft mijn liefde voor literatuur aangewakkerd. 

Grosso modo heb je twee stromingen binnen de wijze citaten over wraak. Je hebt enerzijds de hippiecitaten die je wijselijk bezweren dat je beter bent dan dat. Echte wraak is verder gaan met je leven, het verleden vergeten als verheven amnesie. Zoiets ongeveer, alsof je een inherent beter mens bent als andermans misdaden je niet eens opvallen. Anderzijds heb je de revanchecheerleaders. Gij zult het zo lang uitrekken als menselijk mogelijk is, opdat het kwestieuze slachtoffer zich onmenselijk behandeld voelt zonder te weten uit welke bron hun lijden komt. Wat is tenslotte anders het nut van wraak?

Het afgelopen jaar werd pop culture gedomineerd door de notie van wraak. Miley Cyrus zingt het verraad van Liam Hemsworth van zich af. Shakira zet publiekelijk de scheve schaatsen van haar ex-partner te kijk. En dat zijn nog maar twee van de bekendste voorbeelden. Hoe komt het dat we tegenwoordig zo’n fan zijn van wraak? Zit er iets diepers achter? We spraken met Lara Hallam, doctor in de communicatiewetenschappen, en Sander De Ridder, professor mediastudies, om tot de bodem te komen.

Wraakverhalen zijn alomtegenwoordig en onvermijdelijk. Vrijwel elk jaar komt er een nieuwe film uit met wraakelementen in zijn plot. Denk maar aan The Northman (2022), het eerste gedeelte van de John Wick-franchise (2014) en het Oscarwinnende Promising Young Woman (2020). Wraak als centraal thema blijft een intrigerende bron van inspiratie en innovatie. Verder is dit jaar de fenomenale Netflixserie Beef uitgekomen die wraak verwerkt in een sociale satire. Het gebruik van wraak in film kende vanuit de riolen van de wilde jaren ’70 een plotse groei. Toen ontstond het filmgenre rape revenge. Wat op zich niet verbaast, want de jaren ’70 waren een periode in cinema waar werkelijk alles kon. Hierin heb je volgens Sarah Projansky (professor aan de universiteit van Utah) twee stromingen. De eerste categorie gebruikt het narratief van vrouwen slechts als een attribuut om het geweld van een man als retributie te verantwoorden. De tweede categorie omhult feministische films waarin vrouwen het recht in eigen handen nemen wanneer verkrachting geen gerechtelijke gevolgen krijgt. Verkrachting wordt in deze films alleszins gebruikt om de intensiteit van geweld te verhogen en zorgt ervoor dat het publiek de protagonist volledig steunt in haar queeste voor wraak, hoe bloederig dat pad ook wordt. Toch waren rape-revengefilms uit de jaren ’70 vaak louter

Vlakbij de stadscampus zit Anna op kot met uitzicht op een mooie, rode vlag van de universiteit. Ze deelt het gebouw met nog ongeveer 25 andere studenten. In het gebouw zijn twee keukens en ze hebben ieder een eigen badkamer. In de keuken hoor je niet elke week de gekste roddels over het seksleven van alle kotgenoten, maar gaat het eerder over de borden of messen die weeral ‘verdwenen’ zijn.

Om juridische redenen is identificeerbare informatie weggehaald.

Op 19 juni 2020 herhaalde ik de laatste hoofdstukken van de cursus kunstgeschiedenis, luisterde ik tijdens de pauze naar de MTV Unplugged-sessie van Nirvana (het grijze giletje dat Kurt Cobain droeg tijdens het legendarische optreden, werd die dag voor een recordbedrag geveild) en keek ik ‘s avonds naar een documentaire over Maria Callas. Het lijkt enigszins eigenaardig dat ik mij deze dag nog voor de geest kan halen, ware het niet dat ik op 19 juni 2020 negentien jaar werd. Met dank aan corona en de examens zat mijn verjaardag uitgebreid vieren er niet in. Niet dat ik daar rouwig om was. Festiviteiten – en zeker diegene waarbij ik in het middelpunt van de belangstelling sta – laat ik liever aan mij voorbijgaan. Wat ik, met terugwerkende kracht, wel betreur, is het besluit van Phoebe Bridgers om haar tweede langspeler Punisher een dag eerder, op 18 juni, uit te brengen. In een wereld die op zijn kop werd gezet door het vermaledijde coronavirus, veegde de Amerikaanse singer-songwriter haar voeten aan de aloude wijsheid ‘vrijdag releasedag’.