“Wandel eens wat trager” of “wow, jij loopt snel”. Het zijn enkele zinnen die mij niet vreemd in de oren klinken. Met rollende ogen en opgetrokken wenkbrauw schakel ik dan maar een versnelling hoger. Traag wandelen is niet aan mij besteed. Liefst van al stap ik stevig door, een stofwolk in mijn kielzog achterlatend waarin de trage wandelaars zich verstikken. “Making my way downtown, walking fast, faces pass and I’m homebound”, zoals Vanessa Carlton het zo mooi beschrijft. Ik leef dan ook helemaal volgens het stereotype van de snel wandelende homo, maar klopt dat stereotype ook echt? En waar komt het vandaan?

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. 2020 markeert het tienjarige bestaan van Pretty Little Liars, een van de populairste tienerdramaseries van het voorbije decennium. Was deze populariteit echter terecht of waren alle fans gewoon te jong om te zien wat er allemaal mis was met de reeks? 

Soms zijn er van die ingrediënten die je best niet samen kan stampen, zoals stoofvlees met erwtjes of choco en salami op één boterham. Smaaksensaties kunnen ontdekt worden door gelukkig toeval, andere zijn doordachte mislukkingen. Sommige aaneenschakelingen van letters rollen beter over de tong dan andere. Smaken verschillen weliswaar, maar bepaalde lettercombinaties lopen regelrecht in de soep. De ene lettersoep is nu eenmaal de andere niet. De ene smaakt goed, aan de andere verbrand je je tong.

De rust van de natuur werd al vaak bezongen. Tussen de bomen vind ieder zijn innerlijke Boeddha. Zelden hoor je hetzelfde over het woud van baksteen en beton. Kan je in de stad dan enkel rust vinden onder gedwongen quarantaine?

Je haar is gewassen, de afwas is gedaan. Je hebt voor de vierde maal vandaag je bureau proper gemaakt. Al je boeken liggen klaar; slides, aantekeningen en samenvattingen er keurig naast. Je kan beginnen, net zoals je dat gisteren en de dag daarvoor ook al kon. De dagen slinken, de faalangst overmant je. Je kijkt de afgrond in, maar de afgrond doet alsof hij jou niet kent. Op dat moment besef je het: de enige manier om uit het limbo van halfslachtig falen te raken is jezelf in het inferno van diplomaloosheid te storten.