Soms kan kunst bevreemdend werken. Meer dan eens kunnen we ons afvragen wat een kunstwerk nu eigenlijk is, wat het moet voorstellen en of het zelfs kunst is. Welk verhaal moeten we erin lezen? De campussen van UAntwerpen staan vol kunstwerken, maar of er veel studenten zijn die ze goed bekijken, valt te betwijfelen. Nu we zelfs geen poging tot museumbezoek meer kunnen wagen, komt het erop aan om maar braaf in ons kot te blijven en daar op queeste te gaan, op zoek naar veel te lang over het hoofd geziene kunstwerken. Nu ja. Als ze tegen het einde van de lockdown ons strot niet uitkomen dan.

Overlaatst liet ik iemand mijn nabije toekomst voorspellen aan de hand van tarotkaarten. Ik zou de komende maanden achtervolgd moeten worden door de spoken uit mijn verre en niet zo verre verleden. Die zouden me volgens de profetie langzaam richting afgrond drijven. De meeste dromen en beproevingen zouden eindigen in teleurstellingen, zo niet calamiteit. Nu, de achtervolgingswaanzin en doemdenkerij laten nog even op zich wachten, al kan ik me wel iets voorstellen bij wat er in mijn nabije toekomst faliekant kan aflopen. Toch, er toonden enkele oude euvels andermaal hun gezicht. Daartussen dook ook een oude vriend op: de horticultuur. 

Overal om ons heen wordt er met dure woorden gezwierd alsof het confetti is. Opiniestukken zijn naar het schijnt niet compleet zonder een verklarende woordenlijst te moeten opstellen; liefst van al doorspekken we ons Nederlands met wat potjeslatijn, hier en daar een Franse mot en een (on)gezonde dosis Engelse buzzwords. Eentaligen zijn tenslotte ongecultiveerde wezens die geen gesprekken willen meevolgen. De neiging om alles zo ingewikkeld, alleszins complex klinkend, te willen maken is een ware plaag op deze aardbol. Maar waarom doen we onszelf dat aan? Niemand weet alles. Doen alsof is jezelf oneer aandoen.

Haal je fat pants uit de kast en dij uit met dwars in deze online vreet- en zuiprubriek voor mensen die het nét even anders doen. Mensen die houden van empirisch experimenteren, eetbaar exploreren en extravagant exposeren met een beperkt budget doch calorierijke fantasie.

Elk jaar opnieuw staat ze aan mijn bed als een volleerd exhibitioniste. Eenzaamheid, mijn oude vriendin. Verjaren doet zij twee keer per jaar en iedere student mag wekenlang meevieren – met haar alleen, lekker knus in januari en samen zweten in juni. Tijdens de examens ben ik eens zo eenzaam als in de dagen die daaraan voorafgingen. De dodelijke, existentiële dwalingen tijdens het studeren – u kent ze wel. Maar dit jaar ben ik gewapend: de coronacrisis heeft een laagje eelt aangebracht op mijn spitsvondigheid. Gezelschap is te koop en dit jaar goedkoper dan ooit als je maar weet in welke gang te zoeken – de appelsienenprijs is gecrasht, allen daarheen!