Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Of een woord dat je altijd uit een andere taal gebruikt, zonder überhaupt te bedenken of het ook in onze taal bestaat. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties weer te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een vreemd woord, eentje waar de grappigste verhalen achter schuilgaan, een onvertaalbaar woord met een lading van betekenis of uitdrukking waarvan de herkomst al tijden niet meer duidelijk is.

Soms kan kunst bevreemdend werken. Meer dan eens kunnen we ons afvragen wat een kunstwerk nu eigenlijk is, wat het moet voorstellen en of het zelfs kunst is. Welk verhaal moeten we erin lezen? De campussen van UAntwerpen staan vol kunstwerken, maar of er veel studenten zijn die ze goed bekijken valt te betwijfelen. dwars vliegt er echter in en belooft je dat vijf minuten eerder opstaan om de pareltjes op de universiteit toch eens goed te bekijken, helemaal de moeite waard is.

Zet het eerste het beste sportjournaal op en het lijkt alsof het woord ‘sport’ bijna synoniem is geworden met voetbal en wielrennen. Wij zijn dwars genoeg om tegen de clichés in de sportwereld op te boksen en mee te surfen op de minder bekende, maar daarom niet minder geliefde vrijetijdsbestedingen. Wij duiken naar mensen die de ballen hebben om hun hart te verliezen aan een discipline waar ze op talloze sportgala’s nog nooit van gehoord lijken te hebben. Wij trappen af met mixed martial arts (MMA).

Het is voor mij reeds lang een dagelijkse gewoonte, het overlaten van mijn zitvlak aan de genade van mijn fietszadel. Op mijn tweewieler zie ik de zaken helderder. Toegegeven, vaak is dat ook lichtjes zwart-wit gekleurd – kort door de bocht, zo je wil. Maar ik bezweer je: in brevitate claritas et splendor, korter is ook helderder! In de snerende koude die dezer dagen mijn wangen tormenteert, maakt mijn daltonisme me immers alerter, maar vooral: zo lichtgeraakt als een rusteloze revolutionair. Ik ben een winterwesp – maar ik steek niet, ik blaf.

Het was een kille decemberochtend. Terwijl de kerstliedjesratio van haar bovenbuurman significant steeg, bereidde ze zich voor op alle mensen die vandaag weer door de deur zouden komen. Zoals altijd zou ze op mechanische wijze haar lichaam geven. Eindeloos doormalend in zichzelf zou ze iedereen schenken wat ze hebben wilden, zonder enig residu. Dat was haar functie, anderen gelukkig maken, nooit lettend op de prijs die daarvoor betaald werd.

Is het weer zover? Wint die verleidelijke website van dwars het toch weer van dat drie uur durende college waar je op dit moment eigenlijk je aandacht aan zou moeten besteden? Natuurlijk is het verhaal van je beste vriendin over die mislukte onenightstand van gisteren (bespaar me de details, alsjeblieft) leuker dan dat van je grijze professor over statistische significantie. Elke dag weer barst er in onze hersens een hevige strijd los tussen enerzijds op de hoogte blijven van al het leuke op de gsm en anderzijds het vermijden van die dekselse tweede zit in september. Afgeleid tijdens het leren: je bent niet de enige. Bijlange na niet.