Antwerpen heeft er sinds 2005 een toeristische trekpleister bij. Vorig jaar werd met de opening van het Ruihuis aan de Suikerrui, het oude ruienstelsel van de historische binnenstad opnieuw toegankelijk gemaakt voor het grote publiek. De respons van de Sinjoren hierop was groot. Zo groot dat men al enkele weken of maanden geduld moet hebben om een plaats te kunnen boeken voor een rondleiding. Aangezien de termen ‘passie’, ‘Antwerpen’ en ‘geschiedenis’ bij mij nogal vaak uitgesproken worden in één zin, kon een bezoek niet uitblijven.

Dat men de doorsnee Amerikaan niet kan verdenken van een dosis gezond verstand is bij zijn Europese tegenhanger algemeen aanvaard. Zo ook zijn intrinsieke drang alles te veramerikaniseren en dus ronduit verbaasd te reageren wanneer hij om vier uur ’s nachts, op een doordeweekse dag, geen extra alcohol kan kopen. “What a stupid country, is België ook zo achterlijk?” vroeg de persoon in kwestie, nadat hij de lege alcoholfles bekeek en inzag dat er geen nieuwe meer gekocht kon worden. Uitleggen dat België ook achterlijk is, maar dan eerder omwille van haar schaduwperikelen in terroristische tijden, zou mij gezien het alcoholverbruik in combinatie met het bedroevende Amerikaans opleidingsniveau te ver hebben geleid.

Hoezeer het rotding ook veracht wordt, zonder cursus staat een student nergens. Collectieve cursusverbranding lijkt soelaas te bieden bij vermindering van de studielast. Vergeet echter niet dat die honderden pagina's miserie wel redding kunnen brengen.

De lancering van de Spoetnik is een lachertje vergeleken met take-off van een professionele carrière. Dit is geen citaat van het niet-aan-de-aantrekkingskracht-van-de aarde-onderhevige kapsel van Dirk Frimout, maar een gedachte die wel eens in het hoofd durft spoken van de generatie die dra de auladeuren definitief achter zich dichttrekt.

Als trouwe lezers heeft u natuurlijk allemaal het artikel in de vorige dwars (nr. 30) gelezen over de nieuwe ontwerpnota over de financiering van het hoger onderwijs, met dank aan Frank Vandenbroucke. Daar vele studenten, proffen en onderwijspersoneel (vrijwel iedereen die het aanbelangt dus) het gevoel hebben dat het neo-liberale onderwijsmodel de kwaliteit van ons hoger onderwijs zou afkalven, kon een collectieve reactie niet uitblijven.

“Onze universiteit is veel moeilijker dan die van Antwerpen, dat weet het kleinste kind.” Een Leuvense studente staart me aan, uit haar mond klettert een hagelvlaag van vooroordelen. Zulk geraaskal kan je lachend wegwimpelen, herkauwen, terugkaatsen. Of je schrijft er een artikel over. Om zelf niet in prietpraat te vervallen, zet ik koers naar deze “enige echte studentenstad” aan de Dijle, in de hoop de waarheid te achterhalen. Het wordt een vogelvlucht langs fakbars, fiere kotbewoners, aula's en Alma's.