Op maandag 28 april bezocht ik samen met mijn medestudenten Theater-, Film- en Literatuurwetenschap het MOOOV Filmfestival in Turnhout. We werden om 9u verwacht aan de lokale UGC, waar we meteen ondergedompeld werden in de wereld van de internationale film. Voor alle filmfestivalgroentjes onder ons: geen zorgen, ik was er tot voor kort ook een. Verwacht hier echter geen taferelen als bij muziekfestivals; geen koud biertje in je hand met de brandende zon op je gezicht, geen bassen die je tot in je tenen voelt terwijl iedereen uit zijn dak gaat. En doorgaans weet je op een filmfestival nog prima welke dag het is, tenzij je misschien de donkere cinemazaal nooit verlaat. Het belangrijkste verschil? Hier zwijgt het publiek tijdens de voorstelling.

Van eerste vijf boeken van de bijbel (ook wel de Pentateuch of Torah), is het boek Genesis zonder twijfel het meest populair bij spelontwikkelaars. Steam bijvoorbeeld, heeft meer dan 400 games met Genesis in de titel. De meeste daarvan hebben de inmiddels kenmerkende lage kwaliteit van een open platform waar iedereen zowat alles op kwijt kan, maar er zitten toch enkele kwalitatief hoogstaandere parels tussen als Darksiders, Stellaris of ARK. Genesis is dan ook een dankbaar begrip omdat het kan verwijzen naar zowat alles dat nieuw leven of oorsprong betekent. Het is ook wel het boek waar mensen doorgaans nog moedig de eerste twee of drie hoofdstukken van doorlezen, alvorens zuchtend de hele boel in een hoek te smijten om verder noobs te gaan uitschelden op de chat van League of Legends. Los van een expliciete vermelding in de titel, putten ontwikkelaars overigens ook gretig uit de verhaalstof van Genesis, gaande van het aards paradijs, over de Ark van Noah tot het prikkelende Sodom en Gomorra. Een eervolle vermelding is er zeker ook voor het onvergetelijke The Binding of Isaac dat naar de mening van Uberkamper een vergelijking kan doorstaan met de geschilderde versie van het offer van Isaac van Caravaggio voor wat betreft het cultureel gehalte. Maar over smaken valt niet te twisten. 

Ik ben zo’n lezer, en misschien herken je jezelf daarin, die met moeite een boek kan wegleggen. Eens ik op gang kom, beloof ik mezelf telkens nog één hoofdstukje… ook al is het allang voorbij middernacht. Tijdens de examenperiode is dat natuurlijk nefast voor je nachtrust, alsook voor je focus de volgende ochtend. Helemaal niet lezen klinkt dan misschien verstandig, maar wat mij betreft ook behoorlijk saai. Hoe ontspan je anders na een lange dag blokken? 

Wanneer we de Noord-Atlantische Oceaan oversteken en even een bezoekje brengen aan onze vrienden in de VS, stellen we al snel vast dat het bannen van boeken daar opnieuw een nationale hobby is geworden. Je zou haast denken dat we in plaats van de oceaan, de nevelige Hoge Venen zijn overgestoken, en aan de overkant wacht niet Amerika, maar het Duitsland van de jaren ‘30.

In de Antwerpse Zirkstraat, te midden van de galerieën, vintagewinkels en B&B’s, rijst een uniek torentje op. Je ziet het niet vanaf de straatkant en tot voor kort zou je de binnenkoer van huisnummer 36 nooit zomaar zijn opgelopen. Toen een goede vriend me echter vertelde dat de toren het recent opgeknapte Michiel Coignet Observatorium huisvest, beheerd door volkssterrenwacht Urania, dacht ik terug aan mijn negenjarige ik; het jongetje dat in hun planetarium in Hove, maar ook ver daarbuiten verdwaald rondliep tussen de sterren. Soms staat hij in scherp contrast met de hier-en-nu-ik, die toch geen astronoom of uitvinder geworden is en liever boeken en films tot zich neemt dan zelf op onderzoek te gaan. “Bij deze”, dacht ik bij mezelf, “breng ik daar verandering in.” Zodus gingen die vriend en ik op een zaterdagavond naar het observatorium, op zoek naar sterren en de maan. En wie weet zou de telescoop me kunnen vertellen bij welke komeet dat negenjarige jongetje tegenwoordig uithing.