Moderniteit wordt al eens gekenmerkt door haar 'voorbijgaande aard'. Er is niet echt een plan, alles kan alle richtingen uit en die vrijheid is zonder meer fascinerend. Maar ook vluchtig en soms op het randje van waardeloos. Daarbij komt dat we na een lange periode waarin de Verlichting de toon aangeeft langzaam collectief tot de conclusie lijken te komen dat deze visie toch tekortschiet. Een soeverein optreden tegenover het leven louter aan de hand van analyse, wetenschap en berekening, blijkt vooral de kortste weg naar vervreemding van alles wat echt belangrijk is. En wat is nu ook alweer echt belangrijk voor ons?

De Groene Waterman in de Wolstraat is voor mij als taal- en letterkunde student geen mysterieuze plek meer. Desondanks ontdekte ik op 25 april een nieuwe verdieping en begaf ik me voor het eerst in zijn kelder voor de gezellige boekvoorstelling van Sprokkelaars, de debuutroman van UAntwerpenalumna Mira Aluç. Ze studeerde in 2020 af van de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte en keerde vijf jaar later terug naar de voor haar ook zeer gekende boekenwinkel. Deze keer niet op zoek naar nieuw leesvoer, maar om trots haar eigen roman voor te stellen.

Voor de doorsnee student is het Studentenoverlegcomité niet meer dan een term in een mail, een vaag bureaucratisch begrip. Voor de geëngageerde student is het een avondvullend programma vol overleg (lees: uitleg). Het is, volgens de uitnodiging, ‘een open gesprek tussen studenten en de rectorploeg’. De op voorhand ingestuurde vragen werden gesteld door Laurens Verhaegen (voorzitter van de Studentenraad) en Jan Schelfhout (voorzitter van Unifac).

Alles moet weg, Tom Lanoyes zinderende romandebuut uit 1988, heeft zijn kracht nog niet verloren. Met ironische flair en stilistisch meesterschap fileert Lanoye een samenleving waarin alles verhandelbaar is – zelfs de mens. In het universum van Tony Hanssen, een vroegtijdig afgehaakte rechtenstudent die zich een geboren handelsreiziger waant, bestaan geen grijstinten: je verkoopt of je wordt verkocht, je wint of je verliest.

Na een aantal jaren studeren in de mooie stad Antwerpen ben ik tot een conclusie gekomen: ik voel me hier eenzaam. Dat voelt als iets vreemds om te zeggen. Ik ben nog maar 23 lentes jong en ik sta aan het begin van mijn leven. Op papier zou alles moeten kloppen. Ik volg een goede opleiding, woon in een stad vol mogelijkheden en heb duizenden mensen om me heen. En toch voel ik me vaak alleen, of het nu in de stilte van mijn kot is of in de drukte van de collegezaal. Iedereen vertelt je altijd dat je studententijd de mooiste tijd van je leven is, maar als je elke dag alleen doorbrengt op je kot, is dat moeilijk om te geloven.